เด็กทุกคนมีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ตามวัฒนธรรม ศาสนา และภาษาของตนเอง ตามหลักอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิเด็ก (Convention on the Rights of the Child – CRC) ข้อ 30 คือ 'ในรัฐที่มีชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์ ศาสนา หรือภาษา หรือกลุ่มชนพื้นเมืองดั้งเดิมอาศัยอยู่ เด็กที่มาจากชนกลุ่มน้อยนั้น หรือที่เป็นชนพื้นเมืองจะต้องไม่ถูกปฏิเสธ ซึ่งสิทธิที่จะปฏิบัติตามวัฒนธรรม ที่จะนับถือและปฏิบัติทางศาสนาหรือสิทธิที่จะใช้ภาษาของตนในชุมชนกับสมาชิกอื่นในกลุ่มเดียวกัน'
สิทธิที่เด็กพึงได้รับ
– รักษาเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม
– นับถือศาสนาตามความเชื่อของตนเองและครอบครัว
– ใช้ภาษาแม่หรือภาษาท้องถิ่นในการพูด อ่าน เขียน และเรียนรู้
– มีเสรีภาพในการรวมกลุ่มหรือเข้าร่วมกิจกรรมของชุมชนตนเอง
– แสดงออกซึ่งประเพณี ขนบธรรมเนียม พิธีกรรม และศิลปะวัฒนธรรม
เด็กที่ต้องได้รับความคุ้มครองสิทธิด้านภาษาและวัฒนธรรม
-เด็กชนกลุ่มน้อย เช่น เด็กที่พูดภาษาที่แตกต่างจากภาษาหลักของประเทศ
-เด็กชนพื้นเมือง (Indigenous children) เช่น ชาวเขา ชาวเล ชนเผ่าดั้งเดิม
-เด็กที่มีความแตกต่างทางศาสนา หรือขนบวัฒนธรรมจากสังคมโดยรวม
สิทธิข้อนี้ส่งผลต่อเด็กในเรื่อง
– ช่วยเสริมสร้างตัวตนและความภาคภูมิใจในตนเอง
– ทำให้เด็กมีความมั่นคงทางอารมณ์และจิตใจ
– ส่งเสริมการเรียนรู้แบบหลายวัฒนธรรมในสังคม
-ป้องกันการเหยียดเชื้อชาติและการเลือกปฏิบัติทางศาสนา
– สนับสนุนความหลากหลายทางวัฒนธรรมและเสรีภาพในการแสดงออก
ผู้ใหญ่ส่งเสริมสิทธิเด็ก ด้วยการ…
– เคารพและคุ้มครองสิทธิของเด็กทุกคนอย่างเท่าเทียม
– ไม่บังคับให้เด็กต้องละทิ้งภาษา ศาสนา หรือวัฒนธรรมของตน
– ส่งเสริมการศึกษาและกิจกรรมที่ให้เด็กได้เรียนรู้และสืบสานวัฒนธรรมของตนเอง
– จัดหาโอกาสและพื้นที่ที่ปลอดภัยสำหรับการแสดงออกของความเชื่อและวัฒนธรรมของเด็ก
-สนับสนุนการใช้ภาษาท้องถิ่นและภาษาชนกลุ่มน้อยในบริการสาธารณะ เช่น โรงเรียน สถานพยาบาล
“การเคารพในวัฒนธรรม ศาสนา และภาษาของเด็ก ไม่ใช่เพียงการปกป้องสิทธิของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นการสร้างสังคมที่หลากหลาย เคารพซึ่งกันและกันอย่างแท้จริง”
