เรื่องเล่าจากคนทำงาน

บันทึกการเดินทาง..ค่ายเด็ก รักษ์ทะเล ปี62  (ตอน1) สายใจ  ศรีลิ้ม  นักศิลปะบำบัด ผู้บันทึกการเดินทาง   นานทีปีละหน ฝ่ายบำบัดฟื้นฟูเด็กและครอบครัว มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก จะจัด “ค่ายเด็ก”

“ฉันเป็นตัวของตัวเองผิดตรงไหน”  คุณยายวัย 78 ปีหนึ่งในสมาชิกกลุ่มศิลปะบำบัด ยื่นกระดาษสีชมพูแผ่นเดียว ส่งมาให้นักบำบัด  กระดาษแผ่นนั้นไม่มีการเขียน ไม่มีการวาด ไม่ทำอะไรเลยเพราะไม่ชอบคำว่าบำบัด การทำกิจกรรมศิลปะบำบัดกับกลุ่มผู้สูงอายุบางคนต่อต้าน เพราะคิดว่าการบำบัดเป็นกิจกรรมสำหรับคนที่มีปัญหาสุขภาพจิต  กลัวผลงานออกมาไม่ดี กลัวไม่ได้คะแนนดี อยู่ในกรอบและรูปแบบที่คุ้นชิน

....เมื่อปลายเดือนเมษายนที่ผ่านมา เครือข่ายโรงเรียนคุ้มครองเด็กได้มารวมตัวกัน เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์การทำงานระหว่างกัน ....เรื่องราวดีๆ ของครูคนแล้วคนเล่าได้ถูกเล่าผ่านการพูดคุยและนำเสนอบนเวที .....เราได้เห็น...เครือข่ายโรงเรียนคุ้มครองเด็ก ที่มักเป็นแหล่งรองรับเด็กที่ไม่สามารถเรียนในโรงเรียนปกติได้ เนื่องด้วยปัญหาบางอย่าง จึงถูกให้ย้ายจากโรงเรียนหนึ่งมายังโรงเรียนเหล่านี้ เพราะชื่อที่ระบุว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนคุ้มครองเด็ก ....เราได้เห็น ครูกลุ่มหนึ่ง ที่มักจะต้องรับหน้าที่ในการดูแลเด็กเหล่านี้ หลายคนต้องเผชิญกับแรงเสียดทานระหว่างครูด้วยกันในโรงเรียน

..เด็กชายหน้าตาดี สูงใหญ่ สมาร์ท ตัวโตเกินช่วงวัยมัธยมต้น  แว๊บแรกที่เห็นเด็กคนนี้  เห็นแววตา กิริยามารยาท คิดกับตัวเองว่า เราต้องแก้ไขเด็กคนนี้ได้ เพราะมองดูแล้ว เด็กคนนี้ไม่ได้แย่โดยสันดาน  แม้จะรู้เพียงเบื้องต้นว่าเด็กพ่อแม่แยกทางกัน เด็กถูกเลี้ยงแบบตามใจ อยากได้อะไรก็หาให้

ศิลปะเข้าถึงทุกมิติ กับโครงการค่ายกลางวันพัฒนาเด็กเร่ร่อนเรื่อง “ศิลปะกับการพัฒนาตนเอง” โดยกรมกิจการเด็กและเยาวชน (ดย.)ร่วมกับมูลนิธิส่งเสริมการพัฒนาบุคคลและอาสาสมัครเครือข่ายในพื้นที่ (เมอร์ซี่) และทีมนักบำบัด ฝ่ายบำบัดฟื้นฟูเด็กและครอบครัว ของมูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก ความประทับใจเกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีแรกที่ พบเห็นสมาชิกค่ายคนแรก เด็กเร่ร่อนหลายคนมีน้ำใจ เดินข้ามถนนเพื่อมาช่วยขนอุปกรณ์ค่าย มีคนหนึ่งที่เดินมาแล้วแต่หยุดชะงักยืนยิ้มอยู่ริมฟุตบาธข้างถนนราวต้องมนต์สะกด