การป้องกันการใช้ความรุนแรงต่อเด็ก

การรังแกกันในโรงเรียนนั้นผู้ถูกรังแกจะได้รับผลกระทบทั้งทางร่างกายและจิตใจ ตัวอย่าง การรังแกกันในโรงเรียน เช่น การชกต่อย , การข่มขู่รีดไถ , การรังแกกันด้วยคำพูด-วาจา อย่างการล้อเลียน การประชดประชัน,ใส่ร้ายป้ายสี และโดยเฉพาะในกลุ่มผู้หญิงที่มีการเพิกเฉยไม่ให้เข้ากลุ่ม

“โรงเรียน”  ถือเป็นสังคมหนึ่งที่เด็กนักเรียนใช้ชีวิตและเวลาส่วนใหญ่คลุกคลีอยู่ในโรงเรียนและเป็นสังคมที่พ่อแม่ผู้ปกครองทุกคนให้การยอมรับ นับถือยกย่องและคาดหวังว่าเด็กจะได้รับความรู้ การอบรมสั่งสอน ได้รับการพัฒนาศักยภาพทางด้านร่างกาย จิตใจ

คุณครูต้องมีข้อมูลพื้นฐานของเด็กนักเรียนทุกคน ทั้งทางด้านสภาพร่างกาย จิตใจ อารมณ์ และพฤติกรรม อีกทั้งรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเด็กอยู่ตลอดเวลาทั้งนี้เพื่อเฝ้าระวังเด็กนักเรียนที่มีปัญหาและเด็กที่ถูกทำร้าย

จัดสิ่งแวดล้อมบริเวณโดยรอบโรงเรียนให้เอื้อต่อความปลอดภัยของเด็ก โดยมีการตรวจสอบ แก้ไข ปรับปรุงบริเวณตามจุดต่าง ๆ ของโรงเรียนอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่อาคารเรียน ห้องเรียน สนามเด็กเล่น โรงอาหาร ห้องน้ำ ห้องส้วม ระบบไฟฟ้า ฯลฯ

มีกฎเกณฑ์เรื่องระบบการรับ-ส่งเด็กที่ปลอดภัย กรณีเด็กเล็ก ( 3-8 ปี ) กำหนดให้ผู้ปกครองมาส่งเด็กควรส่งให้ถึงคุณครูเพื่อให้คุณครูรับทราบว่าเด็กได้มาถึงโรงเรียนแล้วและหลังเลิกเรียนคุณครูควรส่งเด็กให้ถึงผู้ปกครองเช่นกัน

มีการจัดความสัมพันธ์ในโรงเรียนในอันที่จะก่อให้เกิดการเสริมสร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างคุณครูและเด็กนักเรียน

รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี – ข้อสรุปจากงานวิจัย ผศ.ดร.สมบัติ ตาปัญญา ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ พ่อแม่ส่วนใหญ่มักเห็นด้วยกับคำพังเพยโบราณนี้ที่กล่าวว่า “รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี” ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ไทยหรือพ่อแม่ฝรั่งก็ตาม

การสร้างวินัยและการลงโทษ ความแตกต่างระหว่างสองวิธีในการพัฒนาเด็ก ที่จะทำให้ทุกคนเข้าใจและใช้อย่างถูกต้อง