..ชีวิตกว่าจะหวานต้องผ่านอะไร ?
..ครูหน้าโหด..แต่อยู่โหมดของหวาน..
ช่วงปิดโรงเรียนยาวเพราะโควิด19 เด็กไทยแท้อย่างพวกเราไม่กินขนมถุงแต่ชอบกินขนมไทย เด็ก ๆบ้านเด็กชอบทำขนมไทย เด็ก ๆมักจะอาสาตั้งแต่ค้นหาว่าจะทำอะไร มีส่วนผสมอะไร ที่จะทำให้ทั้งสวยและอร่อย เวลาทำขนมด้วยกัน จึงมีภาพเด็ก ๆ ผู้ชายแบกลูกมะพร้าวมาผ่า ขูดเอาเนื้ออ่อน ๆแบบเบามือ แยกน้ำมะพร้าวไว้รอใส่น้ำกะทิ เด็กหญิงนวดแป้งปั้นแป้งรอ อีกส่วนตั้งหม้อต้มน้ำ ตั้งอีกหม้อเคี่ยวกะทิไว้
ถ้าข้าวต้มมัดก็ตัดใบตอง เช็ด จัดเรียง เตรียมห่อ เด็ก ๆพร้อมใจสร้างความสัมพันธ์ที่ดีผ่านการทำอาหาร สร้างบรรยากาศความเป็นครอบครัวที่เป็นธรรมชาติและอบอุ่น นอกจากช่วยกันทำ ช่วยกันกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้ว พวกเค้ายังช่วยกันเก็บกวาด ล้าง ทำความสะอาดได้อย่างเรียบร้อย เพราะไม่อยากให้ครูเหนื่อย ครูจะได้พาทำอีกบ่อย ๆ ก็น่ารักซะขนาดนี้ แม้การทำขนมไทยมีรายละเอียดหลายขั้นตอนอย่างไร เด็กก็ไม่เคยเบื่อที่จะทำ สร้างความประทับใจและทรงจำดี ๆร่วมกันได้เสมอ
เปิดเทอมแล้ว..เด็ก ๆ ต้องกลับไปโรงเรียนประจำที่ต่างจังหวัด เรากอด ร่ำลา บางคนร้องไห้ บางคนแซวว่าไม่ได้รักครูมากมายหรอกนะ แค่คิดถึงกับข้าว ขนมไทยและผักที่เราปลูกรักด้วยกัน
ไปเถอะนะเพื่อการศึกษา ไปเพื่ออนาคต อดทนเรียนรู้ชีวิต เรียนรู้ตนเอง และอยู่ร่วมกับผู้อื่นให้ได้
กลับมาเดี๋ยวทำให้กินใหม่ ตั้งใจเรียน
ไม่ว่าวันไหน ไม่มีใครรัก ครูจะอยู่ตรงนี้ที่หัวใจของเธอตลอดไป
ปิดเทอมแล้วเจอกันใหม่ ปาดน้ำตาแล้วเดินหน้ายิ้มสู้ต่อไปนะลูกนะ
ผู้เขียน : สายใจ ศรีลิ้ม หรือ ครูอุ๋น ของเด็กๆ
นักศิลปะบำบัด ฝ่ายพัฒนาและฟื้นฟูเด็กและครอบครัว
